Vandaag zag ik er weer één.

In de trein. Een man in een uniform. Ik weet niet eens precies wat hij deed op basis van z’n uniform, maar waarschijnlijk iets op een boot, maar het zag er in elk geval indrukwekkend uit.

Dat zie je aan de mensen om hem heen ook. De ruimte die hij kreeg was groter dan andere mensen kregen in de ochtendspits. Vrouwen keken op een of andere manier meer en verliefd naar hem, terwijl hij niet eens buitengewoon aantrekkelijk was. Bij mannen was dat dan weer anders. De meesten keken snel en sluiks met een blik van lichte jaloezie, terwijl er ook een groep was vol adoratie.

En wat is het nou? Een pak in de kast. Elke dag hetzelfde, zonder na te denken, pakken en aantrekken. Ideaal, makkelijk, bijna Orwelliaans. Ik herinner me nog mijn tijd in dienst. De kunst van wat je niet droeg, strak opvouwen in de kast, je uniform aan en het heel erg laten glimmen van je schoenen was voldoende de sergeant van dienst blij te maken.

Het appelleert denk ik aan een oerinstinct. Strepen, biesjes, glimmende knopen, anders zijn dan anderen en dan met meer strepen, biesjes en glimmers nog meer zijn. De hiërarchie binnen het uniforme. Terwijl wat betekent het woord nou eigenlijk helemaal, één van vorm….

En dat is nou precies wat we eigenlijk allemaal niet willen zijn op Facebook of Instagram.

Of toch?